تو به منطق نزدیک ولی احساس تو را می خواند
عقل گوید که فراموشش کن ، دل من باز تو را می خواهد...

خداوندا
از بچگی به من آموختندهمه را دوست بدار
حال که بزرگ شده ام و
کسی را دوست میدارم
میگویند:
فراموشش کن
(دکتر شریعتی)

لبه میز رو چرا طوری نمیسازن زانوی آدم هی بهش برخورد نکنه

سلامتیه اونی که فکر میکنیم تونستیم فراموشش کنیم اما وقتی تنهاییم تو سکوت شب میبینیم که چقدر دلمون هواشو کرده …

روزهای بدی در زندگی آدم می رسد

که هیچ کسی حتی نمی پرسد:

" خوبی ؟ "

برای چنین روزهای بدی

نیاز به یگانه مهربانِ دلسوزی داری

به شرطی که در روزهای خوب فراموشش نکرده باشی

و نامش چه زیباست ...

خدا ...

zoolal @tarane zahra شهرزاد arezoo @Ruby @ElHaM14 shaghayegh(پارتی_السلطنه) Noosha صوفياجون ıllı YAŁĐA ıllı

زن زیبـاســت ...

چه آن زمان که از فرط خستگی چهره اش در هم است ...
چه آن زمان که خود را می آراید از پس همه خستگیهایش ...

چه آن زمان که فریاد می زند بر سرت
و تو فقط حرکت زیبای لبهایش را مبینی ...

چه آن زمان که کودکی جانش را به لبانش رسانده
و دست بر پیشانی زده و لبخند می زند ...

زن زیباست ...
آن زمانی که خسته از همه تُهمتها و نابرابریها
باز فراموشش نمی شود ؛
مادر است ، همسر است ، راحت جان است !

#زنی #را #میشناسم #من

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پُر شور است

دو صد بیم از سفر دارد

زنی را می شناسم من

که در یک گوشه ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

سرود عشق می خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

زنی را می شناسم من

که می گوید پشیمان است

چرا دل را به او بسته

کجا او لایق آنست؟

زنی هم زیر لب گوید

گریزانم از این خانه

ولی از خود چنین پرسد

چه کس موهای طفلم را

پس از من می زند شانه؟

زنی آبستن درد است

زنی نوزاد غم دارد

زنی می گرید و گوید

به سینه شیر کم دارد

زنی با تار تنهایی

لباس تور می بافد

زنی در کنج تاریکی

نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر

زنی مانوس با زندان

تمام سهم او اینست:

نگاه سرد زندانبان!

زنی را می شناسم من

که می میرد ز یک تحقیر

ولی آواز می خواند

که این است بازی تقدیر

زنی با فقر می سازد

زنی با اشک می خوابد

زنی با حسرت و حیرت

گناهش را نمی داند

زنی واریس پایش را

زنی درد نهانش را

ز مردم می کند مخفی

که یک باره نگویندش

چه بد بختی چه بد بختی!

زنی را می شناسم من

که شعرش بوی غم دارد

ولی می خندد و گوید

که دنیا پیچ و خم دارد

زنی را می شناسم من

که هر شب کودکانش را

به شعر و قصه می خواند

اگر چه درد جانکاهی

درون سینه اش دارد

زنی می ترسد از رفتن

که او شمعی ست در خانه

اگر بیرون رود از در

چه تاریک است این خانه!

زنی شرمنده از کودک

کنار سفره ی خالی

که ای طفلم بخواب امشب

بخواب آری

و من تکرار خواهم کرد

سرود لایی لالایی

زنی را می شناسم من

که رنگ دامنش زرد است

شب و روزش شده گریه

که او نازای پردرد است!

زنی را می شناسم من

که نای رفتنش رفته

قدم هایش همه خسته

دلش در زیر پاهایش

زند فریاد که: بسه

زنی را می شناسم من

که با شیطان نفس خود

هزاران بار جنگیده

و چون فاتح شده آخر

به بدنامی بد کاران

تمسخر وار خندیده!

زنی آواز می خواند

زنی خاموش می ماند

زنی حتی شبانگاهان

میان کوچه می ماند

زنی در کار چون مرد است

به دستش تاول درد است

ز بس که رنج و غم دارد

فراموشش شده دیگر

جنینی در شکم دارد

زنی در بستر مرگ است

زنی نزدیکی مرگ است

سراغش را که می گیرد؟

نمی دانم، نمی دانم...



شاعر : #فریبا #شش_بلوکی - از مجموعه شعر شبانه

از یکی پرسیدند “ بالاخره تونستی فراموشش کنی ؟ ”
جواب داد “ آره !
تو این سه ماه و نوزده روزی که رفته یه بارم بهش فکر نکردم . . . ”

دلـــــم تنـــگ شـــده ...
برای دفتر خاطـــــراتم که مدتهـــــاســت دیگــــر چیــــزی در آن نمی نویســـم ...
برای آدمهـــــای حســـــودی که دور و بـــــرم می چرخیدنــــد
و خیــــــــلی دیر شناختمشـــــان. . .
برای آرامشــــی که مدتهاست که دیگر ندارمـــــش . . .
خنده هایی که دارم فراموششــــــان می کنم . . .
و برای خــــودم که حالا دیگر خیلی عوض شـــــده ام ...

یه عالمه قرص خواب اور میخورم تا خوابم بره وفراموشش کنم
ولی وقتی از خواب بیدارمیشم میبینم دلتنگم ، دلتنگ کسی که برای فراموشیش خوابیده بودم...!

بعضیا رو اگه با پودر ۲۴ آنزیم هم بشوری

بازم لکه ننگشون از زندگیت و گذشتت پاک نمیشه !