#خشم و #میخ

#پدری به #پسرش که دائم #عصبانی می شد گفت :
#پسرم تو باید یاد بگیری که خودت رو #کنترل کنی و #مراقب #رفتار و #گفتارت باشی.
و بعد تعدادی #میخ به او داد و خواست هر بار که #عصبانی می شه یکیش رو به #دیوار #اتاقش بکوبه!
#پسر روز اول #هیجده #میخ به #دیوار زد.
روز دوم #شانزده تا و ...!
او هر روز #ناخودآگاه وقتی #دیوار اتاقش رو می دید تلاش می کرد تا کمتر #عصبانی بشه وتعداد #میخ هائی که به #دیوار می کوبید مدام #کم و #کمتر می شد.
تا اینکه روزی #پدر گفت :
#پسرم از این به بعد #میخی به #دیوار نزن و هر وقت تونستی خودت رو #کنترل کنی و جلوی #عصبانیتت رو بگیری ، یکی از اون #میخ ها رو #بیرون بکش.
چند روز بعد همه #میخ ها از #دیوار #اتاق #بیرون کشیده شده بودند.
#پدر که خیلی #خوشحال بود از #پسرش بخاطر #عوض شدن #رفتارش #تشکر کرد و گفت :
#عزیزم خیلی خوبه که دیگه #عصبانی نمی شی ، ولی یه نگاه به #دیوار اتاقت بنداز.
#پسر نگاهی به #دیوار انداخت ، چیزی که به #وضوح دیده می شد #سوراخ های زیادی بود که اون رو #زشت و #بدشکل کرده بودند.
#پدر ادامه داد :
#پسرم #دیوار اتاقت دیگه مثل #گذشته اش نیست.
#تو وقتی با #دیگران با #عصبانیت صحبت می کنی ، #حرف هات در #دل اونها چنین #اثری رو ایجاد می کنه.
اگر هم دیگه به #رفتار #غلطت ادامه ندی ، #اثرش می مونه.
#عزیزدلم کاشکی قبل از #آزردن #احساسات و #عواطف دیگران کمی فکر کنیم.
#کاشکی #دقت #بیشتری روی #گفته ها و #رفتارمون داشته باشیم.
و #کاشکی #بدونیم #التیام #زخم ها به #سادگی #ایجادکردن #اونها #نیست.

مقارن با آغاز قرن هیجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت می‌‌شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می‌‌آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می‌‌یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می‌‌دانست از این رو او را پدر بوکس نامیده اند.
جمس فیک برای مشت‌زنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطه‌ای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتی‌گیری هر کس که بر زمین نمی‌خورد فاتح محسوب می‌‌شد. برای این چنین مسابقه‌ها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک می‌‌شد و داوطلبان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین می‌‌خوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل می‌‌شد.