#دوستش #میدارم
#لبخندش را
#فریبی نه ، که #هدیه‌ای #می‌انگارم .
من همه ی #سنگهایش را #پرستیده‌ام و
#آتش و #آب و #خاکش را.
#من #آفتابش را #پوشیده‌ام
و #عصاره‌ی #ماهتابش را،
#پیاله #پیاله #نوشیده‌ام
#دوستش #میدارم ...
#زمینی که #تو #روی #آن #راه #میروی ...

دوستش می دارم .
لبخندش را
فریبی نه که هدیه ای می انگارم
من همه ی سنگهایش را پرستیده ام و
آتش و
آب و خاکش را
من آفتابش را پوشیده ام و
عصاره ی ماهتابش را
پیاله پیاله نوشیده ام
دوستش می دارم
زمینی که تو روی آن راه می روی

در زمان فرعون دو نفر بدخواه نزد فرعون رفته از شخص سومی که خداپرست بود بدگویی کردند و گفتند: او پروردگار دیگری را پرستیده، تو را به خدایی قبول ندارد.



فرعون گفت: او را نزد من بیاورید. دستور او را اطاعت کردند و مرد خداپرست را پیش فرعون بردند. در این وقت فرعون از دو مرد سعایت کننده پرسید: پروردگار شما کیست؟



گفتند: پروردگار ما تویی. فرعون از خداپرست پرسید: پروردگار تو کیست؟



مرد مومن گفت: پروردگار من همان پروردگار ایشان است. (منظور مرد مومن، خالق آن دو مرد بود که پروردگارعالمیان است) فرعون تصور کرد که او را می گوید بنابراین سعایت کنندگان را سرزنش کرد و از دربار راند.