#ماه #بالای #سر #آبادی #است ،
اهل آبادی در خواب .
روی این مهتابی خشت غربت را می بویم.
باغ همسایه چراغش روشن،
من چراغم خاموش .
ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب کوزه آب .
غوک ها می خوانند .
مرغ حق هم گاهی.
کوه نزدیک من است : پشت افراها، سنجد ها.
وبیابان پیداست .
سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست .
سایه هایی از دور، مثل تنهایی آب، مثل آواز خدا پیداست.
نیمه شب باید باشد .
دب کبر آن است ، دو وجب بالاتر از بام.
آسمان آبی نیست، روز آبی بود .
یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.
یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم ،
طرحی از جارو ها ، سایه هاشان در آب.
یاد من باشد هر چه پروانه که می افتد در آب، زود از آب درآرم.
یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بر بخورد .
یاد من باشد فردا لب جوی حوله ام را هم با چوبه بشویم.
یادمن باشد تنها هستم .
ماه بالای سر تنهایی است.
#سهراب_سپهری
دورازاین سرگشتگی و ازدحام
1392/08/7 - 01:42دورازاین دنیای بد
همچویک
عابربراهی نابلد
تابه اقلیم تباهی وعدم
تابه وادی قلندرهای مست
تابه شهرباده نوشان الست
گاهی
بایدرفت
آری!
بی نشان
بی نشانی ازکناردیگران
رفت و
رفت
تابینهایت
توأمان
تابه مرزمستی وعشق وجنون
تابه سرحدگذشته
تاکنون
گاهی بایدرفت
آری!
تاکجا
ناکجاآبادنه
تاناکجا...
گاهی بایدرفت
گاهی بایدرفت
......................
......................
نیما
رضا اخه چرااااااااا؟
1392/08/7 - 12:00خب گاهی دلت آدم میخواد.
1392/08/7 - 12:42