#فرهنگ_خوراک_مردم_گیلان _نویسنده_مسعودپورهادی
برنج: گیلان و مازندران از مهم ترین خاستگاه های کشت برنج در ایران است. از زمان آشنایی گیلانیان با کشت و تولید برنج هیچ مدرکی در دست نیست . می گویند در زمان انوشیروان ، پادشاه ساسانی، برزویه طبیب برنج را از هندوستان با خود به ایران آورده است. از دوره ی سلوکیان،بویژه اشکانیان در محدوده ای که امز جلگه ی گیلان نامیده می شود ، بویژه در شرق سفیدرود ،استقرار یک صورت جنینی پا گرفت و در اواخر دوره ی ساسانی منجر به استقرار یک نظام اقتصادی کارآمدتر، یعنی تولید کشاورزی (کشت برنج )شد .
در اواخر قرن نهم، ظهیرالدین مرعشی در کتاب تاریخ طبرستان و رویان نوشت:« پلا و ماهی اطمعه مردم گیلان است». او مکرر از کشت برنج سخن گفته به طوری که معلوم است که در این زمان برنج به قوت غالب مردم تبدیل شده بود.
ارقام برنج گیلانی حدود صد گونه است و آنها را برحسب بلندی و کوتاهی به سه دسته طبقه بندی می کنند:
1) گروه دانه بلند که عمدتا" به صدری اند. 2) گروه دانه متوسط که به بی نام معروفند. 3) گروه دانه کوتاه که از گونه چمپا هستند.
کولوبیج (ماهی تابه) – زبیل‌کای (زنبیل کوچک) – گمج (وسیله‌ای که با آن دوغ درست می‌کنند) – نمکار (وسیله‌ای برای آسیاب کردن) – چوپاره ( وسیله برای سرند کردن برنج) – تور (دیوونه) – وریس (طناب) – گاچه (طویله) – لافند (طناب) – سیکه (اردک) – بیل زاک (بچه اردک) – خوله (سوراخ) – دخال کیت (وسیله‌ای که با سطل آب از سر چاه برمی‌دارند) – تلار (تالار) – شتره (چوب و یا شاخه نازک) – تومن (بیژامه) – تنکه (شلوارک) – هلاوچین (تاب) – تلمبار (محل نگهداری کاه و پرورش کرم ابریشم) – شهال (شغال) – اولاکو (لاک‌پشت) – شکوف (قورباغه) – دارشکوف (قورباغه درختی) – لمبه (سقف چوبی) – تله (خروس) – کرک (مرغ) – مرغونه (تخم مرغ) – پامادور (گوجه فرنگی) - بیدره (سطل) - للکی دار (نوعی درخت که برگههای سوزنی دارد) – ناسوس (تلمبه باد) – سنگ خوج؛ کنایه از آدم خسیس – سردی (نردبان) - کتره (کف‌گیر) - چیری (جوجه مرغ) – ماشه (انبر یا ذغال‌گیر) - لیشه (گاو ماده قبل از بارداری) - واش (علف سبز) – منده (گوساله) - ورزه (گاو نر) - مقراز (قیچی) - هیمه (هیزم)
Noosha
قدرت گرفته توسط شِیرترانیکس
فارسی
خیلی باحاله
آره
