دیشب همۀ ایرانیان زمین فوتبال را با سربلندی ترک کردند. چه آن بازیکنانی که مردانه جنگیدند و نفس آرژانتین را بُریدند، و چه آن هموطنانی که عاشقانه از تیم ملی کشورشان حمایت کردند. دیشب آن مرد پرتغالی هم سربلند از زمین بیرون آمد. همان مردی که مافیای امیرقلعه نوعی هر کاری کرد تا مانع موفقیت او و تیم ملی ایران شود، ولی نتوانست. همانی که کرانچارِ سپاهان چشم دیدن موفقیت هایش را ندارد. همان مردی که اکثر مربیان بخیل و حسود داخلی، چوب لای چرخش گذاشتند تا تیم ملی ایران را بگذارد و بگریزد. همان مردی که در برنامه ورزش و مردم به ملت ایران گفت: اینها برای ما بازی تدارکاتی برگزار نمی کنند و من فقط به عشق شما اینجا هستم. همانی که با وجدان کار کرد و حتی بخاطر جنس و کیفیت پیراهن تیم ملی ایران هم کوتاه نیامد.



اما بازنده های اصلی بازی ایران و آرژانتین چه کسانی بودند؟ یادداشت کنید؛ حمید درخشان، پرویز مظلومی و حسن روشن! همان هایی که در پشت صحنۀ برنامۀ ورزش از نگاه دو، در اوج کوته فکری با متلک ها و پوزخندهای بخیلانۀ شان تیم ملی ما را کیسه گلِ آرژانتین نامیدند. دیشب آنهایی باختند که به امید تحقیر تیم کارلوس کیروش، پای تلویزیون نشستند. آنهایی باختند که مسی و هیگوآین و دی ماریا را باور کردند و جوانان رشید ایرانی را دست کم گرفتند. مسی نود دقیقه چنان مهار شده بود که تو گویی در زمین نبود و اگر داور ناشی آن پنالتی ما را گرفته بود، گل دقیقۀ نود و یکش هم در حکم نوش داروی بعد از مرگ سهراب بود. مسی قرار بود در بازی مقابل ایران آقای گل جام شود، اما چنان از غیرت بازیکنان ایرانی ترسیده بود که دی ماریا را تشویق به اتلاف وقت می کرد. آری؛ دیشب همۀ وطن پرستان پیروز شدند و همۀ حسودان و بخیلان قافیه را باختند و در حسرتِ تحقیر تیم ایران توسط آرژانتین سوختند و خاکستر شدند. آرزو دارم، مسئولان ورزش ایران قدر و ارزش کارلوس [!]وش را بدانند و این مرد با وجدان را به هر قیمتی که شده حفظ کنند. او توان و اندیشه متعالی برای ایجاد تحولات اساسی در تیم ملی ایران را دارد.

#برزیل2014

آشغال عوضی مسی

جالب بود

سلام داداش متین

واقعا خلوت شده باید تعطیلش کنیم .

یه پلاک که بیرون زده از دل خاک | روی اون اسمیه از یه جوون
یه پوتین فقط مونده از یه جوون که خوابید روی مین
استخون یه کلاه با یه عکس وصیت نامه غرق خون
یه جوون که پدر شد و پر زد و دخترکش رو ندید
دختری که پدر رو ندید و آغوش پدر رو نچشید
یه پدر بیست و چند ساله و چند ماهه چشماشو دوخته به در
مادری منتظر واسه دیدن قامت و روی پسر
یه پلاک از دل خاک
عشق یعنی یه پلاک که زده بیرون از دل خاک
عشق یعنی یه شهید با لبه ی تشنه سینه چاک
عشق یعنی یه جوون یه جوون بی نام و نشون
عشق یعنی یه نماز با وضو گرفتن توی خون
عشق یعنی انتظار تو دل یه مادر بی قرار
چشم تر مونده به راه واسه یه نشونه یه مزار
عشق یعنی یه پدر که شبیا بیداره تا سحر
عشق یعنی یه خبر – خبره یه مفقودالاثر

بامداد کشتی منو غیر از گریه کار دیگه ای نداری؟؟؟

سلام آبجی صوفیای همشهری
خوبی؟
چه خبرا؟

are 3d hastesh

زندگی باید کرد !
گاه با یک گل سرخ ،
گاه با یک دل تنگ ،
گاه باید رویید در پس این باران ،
گاه باید خندید بر غمی بی پایان