#رضاداودنژاد و همسرش #غزل_بدیعی

این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگنامه ی ویرانی من است
امشب نه این که شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن امدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو، غزلم! شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد، خیال مرد
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است،
معیار مهرورزیمان سنگ بودن است،
دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است
اصلا کدام احمق از این عشق راضی است
این عشق نیست، فاجعه ی قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرف های غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود، از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
بیزارم از تمام رفیقان نا رفیق
اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن کشانده اند
روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
یعقوب درد می کشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ی ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی، کس نمی شود
حتی عقاب در خور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود، ماندنمان عاقلانه نیست
ما می رویم چون دلمان جای دیگر است
ما می رویم هر که بماند مخیر است
ما می رویم گرچه ز الطاف دوستان
بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است
دلخوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش
در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است
ما می رویم مقصدمان نامشخص است
هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است
از سادگی است گر به کسی تکیه کرده ایم
این جا که گرگ با سگ گله برادر است
ما می رویم ماندن با درد فاجعه است
در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیریست رفته اند امیران قافله
ما مانده ایم قافله پیران قافله
این جا دگر چه باب من و پای لنگ نیست
باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب آفتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم

نفس نمی کشـــد هــــــوا


قــــدم نمی زند زمیـــــــن


سکــــــوت میکنـــــد غزل


بـــــدون تـــــو یعنی همین

#شاید #به_جای #اذان ،
#در #گوش #من
#غزلی #خوانده‌اند
که #تمام_عمر ، #سرم را
#جز #برای #عاشقانه_‌ای
#خم #نکرده‌ام ...‬

دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا

مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا



اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم

تو آبروی کسی را نمی بری آقا



چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق

و در دقایق عمرم شناوری آقا



همیشه از حرمت بوی مهر می آید

شبیه باغ پر از گل معطری آقا



تمام دفتر شعرم فدای چشمانت

که از تمام غزلهام بهتری آقا



ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند

بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا



در اوج بی کسی ام در خیال من هستی

تویی که یارترین یارو یاوری آقا



علی اصغر ذاکری

شبها کنار پنجره فولاد خواند ه ام

شاید غزل غزل قصیده ی آزاد خوانده ام

گاهی بلند مثل دماوند استوار

گاهی سکوت کردم و فریاد خوانده ام

در این سکوت پر از عشق جان من

گاهی غروب کردم و از داد خوانده ام

از کربلا بگیر ، تو تا نان سفره ام

صدآرزو کردم و اضداد خوانده ام
جابر رضاپور

بهمن 91

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

می شود شاعر بی حوصله عاشق باشد
مرد در دورترین فاصله عاشق باشد
درد تلخی است غزل گفتن و شاعربودن
کاشکی عشق فقط مشکل عاشق باشد
قدریک درصد از این قوم نباید ترسید
وقتی ادم نود و نه دله عاشق باشد
واذا زلزلت الارض نگو می ترسم
به خدا زیر زمین زلزله عاشق باشد
ودلم باز به دلشوره می افتد این بار
نکند شاعر بی حوصله عاشق باشد

**********************************
روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت
زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خوردست غم دل یا سم
انقدر غرق جنون بود که پرپر شد و رفت
روز میلاد همان روز که عاشق شده بود
مرگ با لحظه میلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن میترسید
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت.......
**********************************

******

روی قبرم بنویسید مسافر بوده است/ ........ بنویسید که یک مرغ مهاجر بوده است ......

بنویسید زمین کوچه ی سرگردانیست ..... او در این معبر پرحادثه عابر بوده است ......

صفت شاعر اگر همدلی و همدردیست ...... در رثایم بنویسد که شاعر بوده است. بنویسید

اگر شعری ازاومانده بجای ...... مردی از طایفه ی شعر معاصر بوده است ...... مدح

گویی و ثنا خوانی اگر دین داریست ...... بنویسید در این مرحله کافر بوده است ......

غزل هجرت من را همه جا بنویسید ...... روی قبرم بنویسیدمهاجر بوده است


****

#شــب_ســرمه
#احــسان_خــواجـه_امــیری

کجای این شب غریبم
کجای این کرانه ی کبود
کجای این شبی که از غزل
چراغ ماه قسمتش نبود
کجای این همیشه ابریم
که آسمان نشان نمی دهد

به گریه میرسم ولی سکتوت
به گریه هم امان نمی دهد

کجای این شبم که می کشد
هوای گریه ام به نا کجا

از این خرابیم که می برد
به خانه ای که نیست ای خدا
کسی نمانده پا به پای من
اگر غمی که خانه زاد توست
اگر صدای سرمه ریز من
که شعر سر به مهر یاد توست

عشق

عشق یک واژه ی زلال است ، تو باید باشی

قلب من زیر سوال است ، تو باید باشی

فال حافظ زدم آن رند غزلخوان هم گفت...

زندگی بی تو محال است ، تو باید باشی...


لیلا قربانیان

تو چرا می پرسی
توکه بهتر دانی
دلم اندازه ان ناز نگاهت نگران است
در کنار غزل خواجه ی شیراز
یا در ان سوی خیال
من پی وصل تو هستم

دل من می شکند
بحر این شعر ظریفت که تو می گویی
من کجای دل تو جا دارم؟

دلم از تنگی زندان سکندر نشکست
دلم از گرمی صحرای جنونت نشکست
دلم از سختی کوهی که شکستم نشکست
دلم از دلهره های شب فردا نشکست
دلم از غربت بی ناز نگاهت نشکست
دلم از سردی رفتار لبانت نشکست
دلم از شعر کجای دل تو می شکند


حرفی از مجنون است
که در این بزم یکی
بی گمان مجنون است
با دلی کوچک و ناز
بیقرار است به عشقی که بزرگ است
با همین شعر. نگاهم به نگاهت نگران است
اخر شعر تو این بار برای خودم است

مال من است

تو نگو من می گویم
به سلامت گل من
تو فقط سر خوش باش
زود پژمرده مشو
میروم از یادت
...
با دلی مست نگاهت ونگاهی پر اشک
می روم تا که دلت غم نکند
ولی از عشق تو لبریزم
تو که در قلب منی
پاسخم ده

وقت تنهایی خویش
یاد من از دل پر اختر تو می گذرد?

•
To
من کجای دل تو جا دارم؟ ... بین مشتاقانت؟
در هیاهوی گرفتارانت؟
در کنار غزل خواجه ی شیراز که می گفت ز عشق؟
یا در آن سوی خیال؟
شاید این قصه ی من باشد از آن وصل محال؟
تو به کار دل خود مشغولی...

منم اینجا که به سودای تو با خویش تمنا دارم
من کجای دل تو جا دارم؟؟؟

شاید از لیلی افسانه فقط نام و نشانی مانده...
...حرفی از مجنون نیست...
به گمانم که در این بزم همه مجنونند
حرفی از عشق و دلی پرخون نیست
به گمانم تنهام...
وَ مَن از دوری تو هر لحظه
روی سجاده ی عشق
هم چو مجنون به لبم ناله ی لیلا دارم
من کجای دل تو جا دارم؟؟؟

وقتی از آینه ی عشق نه قابی و نه رنگی باقیست
وقتی از خاطره ی خاطره ها ... نام من محو شده

وقتی از جام لبت محرومم
...وقتی از شربت عشق...
بهر مرگم کف پیمانه شرنگی باقیست
دوست دارم که برای تو بمیرم هر شب
تا بدانی ... منِ پربسته ٬ دلی عاشق و شیدا دارم
من کجای دل تو جا دارم؟؟؟

من غزل نوش دو چشمان تو در خواب و خیالم ٬ لیلی
من پریشان همین عشق محالم ٬ لیلی
من خرابات نشینِ خمِ ابروی توام
غرق در خلوت آن اشک زلالم ٬ لیلی
چه تو باشی و نباشی ٬ هر شب
بر سرِ زلف تو با قافیه دعوا دارم