پُر از تــــــوام
به تهی دستی ام نگاه نکن
مگو هیچ نداری...
ببین
تــو را دارمو

ارزش بودنت به کل دنیا می ارزد

خدا

#زنی #را #میشناسم #من

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پُر شور است

دو صد بیم از سفر دارد

زنی را می شناسم من

که در یک گوشه ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

سرود عشق می خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

زنی را می شناسم من

که می گوید پشیمان است

چرا دل را به او بسته

کجا او لایق آنست؟

زنی هم زیر لب گوید

گریزانم از این خانه

ولی از خود چنین پرسد

چه کس موهای طفلم را

پس از من می زند شانه؟

زنی آبستن درد است

زنی نوزاد غم دارد

زنی می گرید و گوید

به سینه شیر کم دارد

زنی با تار تنهایی

لباس تور می بافد

زنی در کنج تاریکی

نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر

زنی مانوس با زندان

تمام سهم او اینست:

نگاه سرد زندانبان!

زنی را می شناسم من

که می میرد ز یک تحقیر

ولی آواز می خواند

که این است بازی تقدیر

زنی با فقر می سازد

زنی با اشک می خوابد

زنی با حسرت و حیرت

گناهش را نمی داند

زنی واریس پایش را

زنی درد نهانش را

ز مردم می کند مخفی

که یک باره نگویندش

چه بد بختی چه بد بختی!

زنی را می شناسم من

که شعرش بوی غم دارد

ولی می خندد و گوید

که دنیا پیچ و خم دارد

زنی را می شناسم من

که هر شب کودکانش را

به شعر و قصه می خواند

اگر چه درد جانکاهی

درون سینه اش دارد

زنی می ترسد از رفتن

که او شمعی ست در خانه

اگر بیرون رود از در

چه تاریک است این خانه!

زنی شرمنده از کودک

کنار سفره ی خالی

که ای طفلم بخواب امشب

بخواب آری

و من تکرار خواهم کرد

سرود لایی لالایی

زنی را می شناسم من

که رنگ دامنش زرد است

شب و روزش شده گریه

که او نازای پردرد است!

زنی را می شناسم من

که نای رفتنش رفته

قدم هایش همه خسته

دلش در زیر پاهایش

زند فریاد که: بسه

زنی را می شناسم من

که با شیطان نفس خود

هزاران بار جنگیده

و چون فاتح شده آخر

به بدنامی بد کاران

تمسخر وار خندیده!

زنی آواز می خواند

زنی خاموش می ماند

زنی حتی شبانگاهان

میان کوچه می ماند

زنی در کار چون مرد است

به دستش تاول درد است

ز بس که رنج و غم دارد

فراموشش شده دیگر

جنینی در شکم دارد

زنی در بستر مرگ است

زنی نزدیکی مرگ است

سراغش را که می گیرد؟

نمی دانم، نمی دانم...



شاعر : #فریبا #شش_بلوکی - از مجموعه شعر شبانه

شما که سواد داری ، لیسانس داری ، روزنامه خوونی با بزرگون میشینی ، حرف میزنی... همه چی میدونی شما که کله ت پُره ، معلم مردم گنگی واسه هر چی که میگن جواب داری ، در نمیمونی بگو از چیه که من دلم گرفته... راه میرم دلم گرفته ، می شینم دلم گرفته گریه می کنم ، می خندم ، پا میشم، #دلم_گرفته ! #محمد_صالح #اعلا .../

فرق مدرسه و دانشگاه :

اگه به مدرسه دیر برسی مجبوری بری نیمکت آخر بشینی...

ولی اگه به دانشگاه دیر برسی مجبوری بری نیمکت اول بشینی
ما که کلاسمون به طوری پُر میشد باید میرفتیم از کلاسای بغل صندلی بیاریم دم تخته هم ردیف با استادم مینشستیم یادش بخیر

سلووووو منم اووومدم با دو صفحه پُر تایپیدنی .

از دست دندونام خسته شدم چقد درد بکشم آخه کاشکی میشد دندونای منم جنسشون خوب بود چرااااااا اینقد بدن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ نه دندون درست درمون دارم نه رشد موهام خوبن ؟ نه ناخن درستی دارم همشون داغون. خیر سرم ارتودنسی کردم دندونم ردیفتر شه از بدشانسی دندونام دارن پوسیده میشن باید زودی برم پُرش کنم منم از اون دستگاهه که ویژژژژژژژزز صدا میخوره میترسم یعنی از دردش میترسم

یه زمانی من جایی به اسم بیفبا عضو بودم ولی انصافا سرعتش ازینجا بالاتر بود

بوی گند خیانت تمامِ شهر را گِرفته !

مَردهای چشم چران ، زن هایِ خائِن ،

دُخترهای پول پَرست و پسَرهای شهـوَتـی!

پس چِه شد ؟ چیدن یک سیب و اینهَمه تقاص ؟



بیچاره آدَم


بیچاره آدَمیَت....

جا مانده است چيزي

جايي که هيچ گاه ديگر

هيچ چيز

جايش را پُر نخواهد کرد

مَعنی فِلفِل نَبین چِ ریز اَست رآ...

روزی فَهمیدم...

کِ اَشک هآیَم بِ این کوچَکی ...

پَر از حَرف هآ و غَم هآی بَزَرگ شد...

به بعضيـــــام باس گفت:اونجا که پَرچَمِـــــتُو هوا کردي

ما لباســـــامونم آويزون نمي کُنيم: |

گفـــــتم در جريان باشي

خنکای یک عصر بهاری …
کنار شاه بوته یاسی وحشی …
میزی که کاسه ای پُر از پولکی زعفرانی دارد
و دو فنجان #چای داغ را خیال خواهم کرد …
لطفا به خیالم بیا...

مجید
حيدربابا ، قارلى داغلار آشاندا
گئجه کروان يوْلون آزيب ، چاشاندا
من هارداسام ، تهراندا يا کاشاندا
اوزاقلاردان گؤزوم سئچر اوْنلارى
خيال گليب ، آشيب ، گئچر اوْنلارى



(٦٦)
گر کاروان گذر کند از برفِ پشت کوه
شب راه گم کند به سرازيرى ، ‌آن گروه
باشم به هر کجاى ، ز ايرانِ پُرشُکوه
چشمم بيابد اينکه کجا هست کاروان
آيد خيال و سبقت گيرد در آن ميان




(٦٨)
حيدربابا ، گوْل غنچه سى خنداندى
آمما حئيف ، اوْرک غذاسى قاندى
زندگانليق بير قارانليق زينداندى
بو زيندانين دربچه سين آچان يوْخ
بو دارليقدان بيرقورتولوب ، قاچان يوْخ

(٦٨)
خندان شده است غنچة گل از براى دل
ليکن چه سود زان همه ،‌ خون شد غذاى دل
زندانِ زندگى شده ماتم سراى دل
کس نيست تا دريچة اين قلعه وا کند
زين تنگنا گريزد و خود را رها کند