دختری با مادرش در رختخواب
درددل می کرد با چشمی پر آب

گفت:مادر حالم اصلا خوب نیست
زندگی از بهر من مطلوب نیست

گو چه خاکی را بریزم بر سرم؟
روی دستت باد کردم مادرم!

سن من از بیست وشش افزون شد
دل میان سینه غرق خون شد

هیچ کس مجنون این لیلا نشد
شوهری از بهر من پیدا نشد

غم میان سینه شد انباشته
بوی ترشی خانه را برداشته!

مادرش چون حرف دختش را شنفت
خنده بر لب آمدش آهسته گفت:

دخترم بخت تو هم وا می شود
غنچه ی عشقت شکوفا می شود

غصه ها را از وجودت دور کن
این همه شوهر یکی را تور کن!

گفت دختر مادر محبوب من!
ای رفیق مهربان و خوب من!

گفته ام با دوستانم بارها
من بدم می آید از این کارها

در خیابان یا میان کوچه ها
سر به زیر و با وقارم هر کجا

کی نگاهی می کنم بر یک پسر
مغز یابو خورده ام یا مغز خر!؟

غیر از آن روزی که گشتم همسفر
با سعیدویاسر وایضا صفر

با سه تاشان رفته بودم سینما
بگذریم از مابقی ماجرا!

یک سری هم صحبت صادق شدم
او خرم کرد آخرش عاشق شدم

یک دو ماهی یار من بود و پرید
قلب من از عشق او خیری ندید

مصطفای حاج علی اصغر شله
یک زمانی عاشق من شد،بله

بعد جعفر یار من عباس بود
البته وسواسی وحساس بود

بعد ازآن وسواسی پر ادعا
شد رفیقم خان داداش المیرا

بعد او هم عاشق مانی شدم
بعد مانی عاشق هانی شدم

بعدهانی عاشق نادر شدم
بعد نادر عاشق ناصر شدم

مادرش آمد میان حرف او
گفت: ساکت شو دگر ای فتنه جو!

گرچه من هم در زمان دختری
روز و شب بودم به فکر شوهری

لیک جز آن که تو را باشد پدر
دل نمی دادم به هرکس اینقدر

خاک عالم بر سرت ،خیلی بدی
واقعا که پوز مادر را زدی

رضا میارم میزنم فرق سرت درسته طریقه استفادش؟

زیتون بنداز بندازه یه جا خوب معرفی کن

این وزیر اعظم یعنی چش میتونه باشه؟ تا حالا انقدر خنده ازش ندیده بودیم

این یه خود در گیری مزمن ای شاعرش داشته
حرفی هس حرفی هس .
والا آخه اینجوری شعر میگن یارو دیگه لال میشه

زهرا مامان بیا صمیمی باشیم / مثل دو تا دوست قدیمی باشیم
بیا با هم حرف بزنیم بخندیم / در رو به روی غصه ها ببندیم
درسته دختر خوبه دلبر باشه / تو خوشگلی از همه کس سر باشه
جلوه تو ذات دختره می دونم / کار خداست مقدره می دونم
همه می گن دخترا برگ گلن / داداش میگه البته یه کم خلن
چسب روی دماغ یعنی که زشتن / به فکر خط خطی سرنوشتن
پشت این رنگ و روغنا دروغه / پشت اینا یه طرح بی فروغه
مردا میگن که خوشگلا نجیبن / راستش و بخوای دخترا مثل سیبن
سیب زمین افتاده بو نداره / رهگذر هم پا رو دلش می ذاره
سیب های روی شاخه چیدن دارن / از دست باغبون خریدن دارن
بهار خانوم دل نگرون توام / دلواپس روز خزون توام
حالا که می خوای بری توی خیابون / خودتو بگیر چراغ نده تو میدون
وقتی که حوا پا گذاشت تو عالم / به دو می خواست بره به سمت آدم
زد تو سرش فرشته گفت: حاج خانوم / چه میکنی فردا با حرف مردم
روتو بگیر با این لپای داغت / بشین بذار آدم بیاد سراغت
آره مامان اینم حرف کمی نیست / حجب و حیا قصه مبهمی نیست
این روسری یعنی که تو نجیبی / شکوفه معطر یه سیبی
این روسری پرچم اعتقاده / نباشه گلبرگها اسیر باده
زلفاتو از روسری بیرون نذار / چشمای هیز و سمت زلفات نیار
مردای خوب پرده دری نمی خوان / عشقای لوس سرسری نمی خوان
باید بدونی زندگی بازی نیست / توهم قرص های اکستازی نیست
اونهایی که پلاس کافی شاپن / احساسات دخترارو می قاپن
اونی که می ره پارتی های شبونه / تو کار و بار انگل دیگرونه
مردای خوب کاری و اهل دلن / مردای بد توی خیابون ولن
مردای خوب فقط نجابت می خوان / از زنشون غرور و غیرت می خوان
علاف مو فشن که مرد نمیشه / تا لنگ ظهر به رختخواب سیریش بشه
مردی که قیچی میزنه به ابرو / از اون نگیر سراغ زور بازو
مردی که بند انداخته مرده؟ نه نیست / برا کسی شریک درده؟ نه نیست
جوهر مردی نداره، زغاله / نه مرده و نه زن؛ تو حس و حاله
برق لب و کرم که اومد تو کار / مردونگی برو خدا نگه دار
ابرو کمون خیابونا شلوغن / پر از فریب حرفای دروغن
دوست دارم دیونتم، اسیرم / یه روز اگه نبینمت میمیرم
یکی دو روز بعد تو همین خیابون / یه لیلی دیگه ست کنار مجنون
برا کسی بمیر که راستی مرده / جر نزنه، نپیچه، برنگرده
بله به کسی بگو که عاشق باشه / تو حرف عاشقونه صادق باشه
یعنی باید شیفته روحت باشه / تشنه چشمه شکوهت باشه
آره گلم سرت رو درد نیارم / این لوده بازی ها رو دوست ندارم
گیس طلایی به چشماشون زل نزن / با فوکلات به دستاشون پل نزن
همپای دخترای بد راه نرو / با چشم باز مامان توی چاه نرو

شهرزاد

«و باید برایش از"من" گذشت تا به ، "ما" رسید ...»
این قسمتش خیلی قشنگه

ریشه ظلم رو می کَنیم

بله استاد تحویل دادن درسمون بمونه برای عید

ممنون که به یادم هستی

خیلی قشنگه لایکه

تو حیف که آدمتو خوب نمیشناسی و نشناختی به متین نتاز همین

چه دوره زمونه بدی شده

خدا گفت: ليلی يك ماجراست٬ ماجرايی آكنده از من. ماجرايی كه بايد بسازيش. شيطان گفت: تنها يك اتفاق است. بنشين تا بيفتد. آنان كه حرف شيطان را باور كردند نشستند و ليلی هيچ گاه اتفاق نيفتاد ...

خدا گفت: زمين سردش است. چه كسی ميتواند زمين را گرم كند؟ ليلی گفت: من.

خدا شعله‌ای به او داد. ليلی شعله را توی سينه‌اش گذاشت. سينه اش آتش گرفت. خدا لبخند زد. ليلی هم. خدا گفت‌: شعله را خرج كن. زمينم را به آتش بكش. ليلی خودش را به آتش كشيد. خدا سوختنش را تماشا می‌كرد. ليلی گـُر می‌گرفت. خدا حظ می‌كرد. ليلی می‌ترسيد. می‌ترسيد آتشش تمام شود. ليلی چيزی از خدا خواست. خدا اجابت كرد. مجنون سر رسيد. مجنون هيزم آتش ليلی شد. آتش زبانه كشيد. آتش ماند. زمين خدا گرم شد. خدا گفت: اگر ليلی نبود٬ زمين من هميشه سردش بود.

قصه نبود٬ راه بود٬ خار بود و خون... ليلی زخم برمی‌داشت٬ اما شمشير را نمی‌ديد. شمشيرزن را نيز. حريفی نبود. ليلی تنها می‌باخت. زيرا كه قصه٬ قصه‌ی باختن بود. مجنون كلمه بود. ناپيدا و گم. قصه‌ی عشق اما همه از مجنون بود. مجنون نبود. ليلی قصه‌اش را تنها می‌نوشت...

ای دره ی تنگ روزگارت چون است؟
دریاچه ی مست و آبشارت چون است؟

دور از تو در این دیار پوسیدم من
بی من تو بگو کنج و کنارت چون است؟

#عبدالقهار_عاصی