””شیخان بی محراب””
اگرمستی به می باشدکه عالم جملگی مستند
که این مستان لایعقل ببینی هرکجاهستند
گروهی دائم الخمرند٫زمستی کنج میخانه
گروهی دیگرازمستان زمستی شیشه بشکستند
نه این مستان لایعقل٫نه آن مستان بی باده
خوشاآن دسته ازمستان که درمحراب بنشستند
مروای مست دیوانه پی باده به میخانه
که این شیخان بی محراب درمیخانه رابستند
شعراز:نیماراد

دعا کن – دستور نـده

نگـو خدایا ایـن کار رو بکـن، اون کار رو نکـن.

بهتره که تصمیمات عالم رو پاک تـریـن وجود عالم بـگـیـره نـه تــو ــ تـو فقط باید نیازت رو بـگی، مـثـلا اگـر کسی رو برای ازدواج میـخوای نـگـو خدایا مـا رو بــه هـم بـرسـون؛ بهتره بگـی خدایا من بـه لطف تـو محتاجم اما در نهایت هـر چی تو صلاح مـیـدونـی اون بهتره، چون تو از بـالا می بـیـنی و از باطن همه چیـز بـا خبــری.

« در دعا هـات از جملات دستوری و امـری استفاده نـکـن »

#خیلی #عجیبه تو #تابستون به اون عظمتی یه دونه پشه تو اتاقم نبودش ولی الان یه عالمه است #چرااااااااااااااااا

#دوباره_شب ، دوباره #تنهایی

و دوباره #خودکاری که با همه ی #ابر های عالم پر نمی شود !

#دوباره_شب ، دوباره #یاد_تو که این #دل_تنگ را بیدار نگاه داشته است

#دوباره_شب ، دوباره #تنهایی ، دوباره #سکوت ،

و #دوباره #من

و یک دنیا #بدون #تو ...

از این همه احساس
یک عالمه حسرت به من دادی
و خود
در بی نگاهی یک آینه
پنهان شدی
می دانی چرا
قاصدک را دوست دارم؟
چون نه از تو
بلکه از امید آمدنت
خبر می آورد

آمدم ای شاه ، پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان
دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است
بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله ی حاجات مرا هم بده

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی، دوست داشتن پیوندی خودآگاه واز روی بصیرت روشن و زلال. عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هرچه از غریزه سر زند بی ارزش است، دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هرجا که روح ارتفاع دارد همگام با آن اوج میگیرد. عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست، و گذر فصل ها و عبور سال ها بر آن اثر میگذارد دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی میکند. عشق طوفانی ومتلاطم است، دوست داشتن آرام و استوار و پروقار وسرشاراز نجابت. عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی “فهمیدن و اندیشیدن “نیست، دوست داشتن ،دراوج،از سر حد عقل فراتر میرود و فهمیدن و اندیشیدن رااززمین میکند و باخود به قله ی بلند اشراق میبرد. عشق زیبایی های دلخواه را در معشوق می آفریند، دوست داشتن زیبایی های دلخواه را در دوست می بیند و می یابد. عشق یک فریب بزرگ و قوی است ، دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی، بی انتها و مطلق. عشق در دریا غرق شدن است، دوست داشتن در دریا شنا کردن. عشق بینایی را میگیرد، دوست داشتن بینایی میدهد. عشق خشن است و شدید و ناپایدار، دوست داشتن لطیف است و نرم و پایدار. عشق همواره با شک آلوده است، دوست داشتن سرا پا یقین است و شک ناپذیر. ازعشق هرچه بیشتر نوشیم سیراب تر میشویم، از دوست داشتن هرچه بیشتر ،تشنه تر. عشق نیرویی است در عاشق ،که او را به معشوق میکشاند، دوست داشتن جاذبه ای در دوست ، که دوست را به دوست می برد. عشق تملک معشوق است، دوست داشتن تشنگی محو شدن در دوست. عشق معشوق را مجهول و گمنام می خواهد تا در انحصار او بماند، دوست داشتن دوست را محبوب و عزیز میخواهد ومیخواهد که همه ی دل ها آنچه را او از دوست در خود دارد ،داشته باشند.
در عشق رقیب منفور است،
در دوست داشتن است که:

“هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند”
که حسد شاخصه ی عشق است
عشق معشوق را طعمه ی خویش میبیند
و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش نرباید
و اگر ربود با هردو دشمنی می ورزد و
معشوق نیز منفور میگردد

دوست داشتن ایمان است و
ایمان یک روح مطلق است
یک ابدیت بی مرز است
از جنس این عالم نیست.”

دکتر علی شریعتی