رفتیم سرکوی گدایان وغریبان
گفتیم:غریبیم وگدایی هنرماست
هیهات!که که مارازبرخویش براندند
گفتند:که بیگانه شبی همسفرماست

زندگي

آه ای زندگی منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو بگریزم

همه ذرات جسم خاکی من
از تو، ای شعر گرم، در سوزند
آسمانهای صاف را مانند
که لبالب ز بادهء روزند

با هزاران جوانه می خواند
بوتهء نسترن سرود ترا
هر نسیمی که می وزد در باغ
می رساند به او درود ترا

من ترا در تو جستجو کردم
نه در آن خوابهای رویایی
در دو دست تو سخت کاویدم
پر شدم، پر شدم، ز زیبائی

پر شدم از ترانه های سیاه
پر شدم از ترانه های سپید
از هزاران شراره های نیاز
از هزاران جرقه های امید

حیف از آن روزها که من با خشم
به تو چون دشمنی نظر کردم
پوچ پنداشتم فریب ترا
ز تو ماندم، ترا هدر کردم

غافل از آن که تو بجائی و من
همچو آبی روان که در گذرم
گمشده در غبار شوم زوال
ره تاریک مرگ می سپرم

آه، ای زندگی من آینه ام
از تو چشمم پر از نگاه شود
ورنه گر مرگ من بنگرد در من
روی آئینه ام سیاه شود

عاشقم، عاشق ستارهء صبح
عاشق ابرهای سرگردان
عاشق روزهای بارانی
عاشق هر چه نام تست بر آن

می مکم با وجود تشنهء خویش
خون سوزان لحظه های ترا
آنچنان از تو کام می گیرم
تا بخشم آورم خدای ترا!
#فروغ

سال ها پیش از این

زیر یک سنگ گوشه ای از زمین

من فقط یک کمی خاک بودم همین

یک کمی خاک که دعایش

پر زدن آن سوی پرده ی آسمان بود

آرزویش همیشه

دیدن آخرین قله ی کهکشان بود


خاک هر شب دعا کرد

از ته دل خدا را صدا کرد

یک شب آخر دعایش اثر کرد

یک فرشته تمام زمین را خبر کرد

و خدا تکه ای خاک برداشت

آسمان را در آن کاشت

خاک را

توی دستان خود ورز داد

روح خود را به او قرض داد

خاک

توی دست خدا نور شد

پر گرفت از زمین دور شد


راستی

من همان خاک خوشبخت

من همان نور هستم

پس چرا گاهی اوقات

این همه از خدا دور هستم ؟
عرفان نظر آهاری

دردم از یار است و درمان نیز هم/دل فدای او شد و جان نیز هم

این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن/یار ما این دارد و آن نیز هم

یاد باد آن کو به قصد خون ما/عهد را بشکست و پیمان نیز هم

دوستان در پرده می‌گویم سخن/گفته خواهد شد به دستان نیز هم

چون سر آمد دولت شب‌های وصل/بگذرد ایام هجران نیز هم

هر دو عالم یک فروغ روی اوست/گفتمت پیدا و پنهان نیز هم

اعتمادی نیست بر کار جهان/بلکه بر گردون گردان نیز هم

عاشق از قاضی نترسد می بیار/بلکه از یرغوی دیوان نیز هم

محتسب داند که حافظ عاشق است/و آصف ملک سلیمان نیز هم


#حافظ

غزل شماره ۳۶۳

#و_شکستم......
درها به طنین های تو واکردم.
هر تکه نگاهم را جایی افکندم، پر کردم
هستی ز نگاه.
بر لب مردابی، پاره لبخند تو بر روی لجن
دیدم،رفتم به نماز.
در بن خاری، یاد تو پنهان بود، برچبدم، پاشیدم به جهان.
بر سیم درختان زدم آهنگ ز خود روییدن ، و به خود گستردن.
و شیاریدم شب یکدست نیایش، افشاندم دانه راز.
و شکستم آویز فریب.
و دویدم تا هیچ. و دویدم تا چهره مرگ ، تا هسته هوش.
و فتادم بر صخره درد. از شبنم دیدار تو تر شد انگشتانم ، لرزیدم.
وزشی می رفت از دامنه ای، گاهی همره او رفتم.
ته تاریکی ، تکه خورشیدی دیدم، خوردم، وز خود رفتم، و رها بودم.
#سهراب_سپهری

#دنگ....
دنگ... دنگ....
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ.
زهر این فکر که این دم گذراست
می شود نقش به دیوار رگ هستی من.
لحظه ام پر شده از لذت
یا به زنگار غمی الوده است
لیک چون باید این دم گذرد،
پس اگر می گریم
گریه ام بی ثمر است.
و اگر می خندم
خنده ام بیهوده است.
دنگ... دنگ...
لحظه ها می گذرد.
آنچه بگذشت، نمی آید باز.
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز
مثل این است که یک پرسش بی پاسخ
بر لب سرد زمان ماسیده است.
تند بر می خیزم
تا به دیوار همین لحظه که در آن همه چیز
رنگ لذت دارد ، آویزم،
آنچه می ماند از این جهد به جای:
خنده لحظه پنهان شده از چشمانم.
و آنچه بر پیکر او می ماند:
نقش انگشتانم.
دنگ....
فرصتی از کف رفت.
قصه ای گشت تمام.
لحظه باید پی لحظه گذرد
تا که جان گیرد در فکر دوام.
این دوامی که درون رگ من ریخته زهر،
وارهانیده از اندیشه من رشته حال
وز رهی دور و دراز
داده پیوندم با فکر زوال.
پرده ای می گذرئ
پرده ای می آید:
می رود نقش پی نقش دگر،
رنگ می لغزد بر رنگ.
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ:
دنگ... دنگ.... دنگ....
#سهراب_سپهری

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند/نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش/که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند/هر آن که خدمت جام جهان نما بکند

طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک/چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار/که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری/به وقت فاتحه صبح یک دعا بکند

بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد/مگر دلالت این دولتش صبا بکند



#حافظ

غزل شماره ۱۸۷

سحر بلبل حکایت با صبا کرد/که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد

از آن رنگ رخم خون در دل افتاد/و از آن گلشن به خارم مبتلا کرد

غلام همت آن نازنینم/که کار خیر بی روی و ریا کرد

من از بیگانگان دیگر ننالم/که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

گر از سلطان طمع کردم خطا بود/ور از دلبر وفا جستم جفا کرد

خوشش باد آن نسیم صبحگاهی/که درد شب نشینان را دوا کرد

نقاب گل کشید و زلف سنبل/گره بند قبای غنچه وا کرد

به هر سو بلبل عاشق در افغان/تنعم از میان باد صبا کرد

بشارت بر به کوی می فروشان/که حافظ توبه از زهد ریا کرد

وفا از خواجگان شهر با من/کمال دولت و دین بوالوفا کرد

#حافظ

غزل شماره ۱۳۰

ساقی به نور باده برافروز جام ما/مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم/ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق/ثبت است بر جریده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان/کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری/زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری/خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است/زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست/نان حلال شیخ ز آب حرام ما

حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان/باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

دریای اخضر فلک و کشتی هلال/هستند غرق نعمت حاجی قوام ما


#حافظ

غزل شماره ۱۱

همای اوج سعادت به دام ما افتد/اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

حباب وار براندازم از نشاط کلاه/اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق شود طالع/بود که پرتو نوری به بام ما افتد

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار/کی اتفاق مجال سلام ما افتد

چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم/که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز/کز این شکار فراوان به دام ما افتد

به ناامیدی از این در مرو بزن فالی/بود که قرعه دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ/نسیم گلشن جان در مشام ما افتد


#حافظ

غزل شماره ۱۱۴

سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش/مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش

گه می‌فتد از این سو گه می‌فتد از آن سو/آن کس که مست گردد خود این بود نشانش

چشمش بلای مستان ما را از او مترسان/من مستم و نترسم از چوب شحنگانش

ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه/برجه بگیر زلفش درکش در این میانش

اندیشه‌ای که آید در دل ز یار گوید/جان بر سرش فشانم پرزر کنم دهانش

آن روی گلستانش وان بلبل بیانش/وان شیوه‌هاش یا رب تا با کیست آنش

این صورتش بهانه‌ست او نور آسمانست/بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش

دی را بهار بخشد شب را نهار بخشد/پس این جهان مرده زنده‌ست از آن جهانش


#مولوی


غزل شماره ۱۲۶۳