پدر در حال رد شدن از کنار اتاق خواب پسرش بود، با تعجب دید که تخت خواب کاملاً مرتب و همه چیز جمع و جور شده. یک پاکت هم به روی بالش گذاشته شده و روش نوشته بود «پدر». پدر با بدترین پیش داوری های ذهنی پاکت رو باز کرد و با دستان لرزان نامه رو خوند:

پدر عزیزم،

با اندوه و افسوس فراوان برایت می نویسم. من مجبور بودم با دوست دختر جدیدم فرار کنم، چون می خواستم جلوی رویارویی با مادر و تو را بگیرم.

من احساسات واقعی رو با (اس تاکی) پیدا کردم ،او واقعا معرکه است ،اما می دونستم که تو اون رو نخواهی پذیرفت، به خاطر تیزبینی هاش، خالکوبی هاش ، لباسهای تنگ موتور سواریش و به خاطر اینکه سنش از من خیلی بیشتره. اما فقط احساسات نیست، پدر. اون حامله است !!! ( اس تا کی) به من گفت ما می تونیم شاد و خوشبخت بشیم.

.

اون یک تریلی توی جنگل داره و کلی هیزم برای تمام زمستون.

ما یک رؤیای مشترک داریم برای داشتن تعداد زیادی بچه.

(اس تا کی)چشمان من رو بروی حقیقت باز کرد که ماریجوانا واقعا به کسی صدمه نمی زنه .

ما اون رو برای خودمون می کاریم،

و برای تجارت با کمک آدمای دیگه ای که توی مزرعه هستن،

برای تمام کوکائینها و اکستازیهایی که می خواهیم.

در ضمن، دعا می کنیم که علم بتونه درمانی برای ایدز پیدا کنه،

و (اس تاکی) بهتره بشه.

اون لیاقتش رو داره. نگران نباش پدر، من ۱۵ سالمه، و می دونم چطور از خودم مراقبت کنم. یک روز، مطمئنم که برای دیدارتون بر می گردیم، اونوقت تو می تونی نوه های زیادت رو ببینی.
با عشق،

پسرت، John
صبر کنید اصل کاری پاورقی نامه است :

پاورقی:

پدر، هیچ کدوم از جریانات بالا واقعی نیست،من بالا هستم تو خونه ( تامی) ،فقط می خواستم بهت یاد آوری کنم که در دنیای چیزهای بدتری هم هست نسبت به کار نامه مدرسه که روی میزمه،

دوست دارم! هروقت برای امدن به خونه امن بود ،بهم یه زنگ بزن

ما در ایران پیتزا نداریم!

آیدین سیارسریع
************

بنیامین نتانیاهو در مصاحبه ای با بی بی سی گفت: «من فکر می کنم اگر ایرانی ها آزاد بودند شلوار جین می پوشیدند، به موسیقی غربی گوش می دادند و انتخاباتی آزاد داشتند.»

اولا ما ظهور این پدیده ی جدید در عرصه طنز و مطایبه را به همه طنزنویسان جهان تبریک عرض می کنیم.

ثانیا توجه شما را به گفتگوی یک هموطن خسته از نبود آزادی با نتانیاهو جلب می کنیم:
هموطن: هق هق هق (گریه می کند!)

بنیامین: چی شده عزیزم؟ کی اذیتت کرده؟

هموطن: چی بگم آقا! از کجاش بگم؟ اینا نمیذارن ما آزاد باشیم.

بنیامین: مثلا چیکار می کنن؟ (از جیبش کاغذ و قلم در می آورد)

هموطن: مثلا ما تاکسی نداریم. جلوی شتر وایمیستیم میگیم دربست. هر کی حرف از ماشین بزنه دو سال حبس میخوره.

بنیامین: اوه مای گاد.

هموطن: ما نمی تونیم پیتزا بخوریم! ایرانی ها اصلا نمی دونن پیتزا چی هست. الان خود من حتی نمی دونم پیتزا چیه، ولی دلم میخواد بخورم! اینجا آزادی نیست، پیتزا نیست.

بنیامین (رفته تو حس): خیلی تلخه ...
هموطن: امکان دسترسی به موسیقی غربی تو ایران وجود نداره. ما مجبوریم هر روز 2 ساعت نوار کاستِ امین الله رشیدی رو گوش کنیم.

بنیامین (قطره اشکی از گوشه چشمانش سرازیر می شود)

هموطن: آقای نتانیاهو! من دردم رو به کی بگم؟ ما تو ایران نمی تونیم آووکادو پرورش بدیم.

بنیامین: چرا؟

هموطن: چون آووکادو فقط تو مناطق استوایی به عمل میاد.

بنیامین: خب؟

هموطن: دیگه ظلم از این بیشتر؟
نیامین (منظور را متوجه نمی شود ولی صلاح را در این می بیند که موافقت کند): آهان ... واقعا ... دیگه راهی به جز گزینه نظامی واسه آدم می مونه نه والا ... نه بلا.

هموطن: زن ها تو ایران از هیچ حقی برخوردار نیستن. پوشش غالب زنان تو ایران کارتون یخچاله! کودکان هم وضعیت اسفباری دارن، پسرها تو هفت سالگی از خانواده جدا میشن و تا سی سالگی میرن سربازی و بعدش به قتل می رسن. دخترا هم تا بیست سالگی همینطوری بی دلیل کتک میخورن.
بنیامین: چه کاری از دست من برمیاد؟

هموطن: شما اگه میشه هفته ای یک بار این ظلم هایی که به ما روا میشه رو در قالب مصاحبه تلویزیونی به گوش جهانیان برسون تا همه بفهمن ما کجا زندگی می کنیم!

بنیامین: باشه!

*****************
توضیحات: لازم به ذکر است که هموطن ناراضی نفوذی ستون ما بود.
ادمه نظر اول

#معلم #عصبی #دفتر را #روی #میز #کوبید و #داد #زد : #سارا …

#دخترک #خودش را #جمع و #جور کرد، سرش را #پایین #انداخت و خودش را تا #جلوی میز #معلم #کشید و با #صدای #لرزان گفت : #بله #خانم ؟
معلم که از #عصبانیت #شقیقه هایش می زد، به چشمهای #سیاه و #مظلوم دخترک #خیره شد و داد زد: (#چند #بار #بگم مشقاتو #تمیز #بنویس و #دفترت رو #سیاه و #پاره نکن ؟ ها؟
#فردا #مادرت رو #میاری #مدرسه می خوام در #مورد بچه ی بی #انظباطش باهاش #صحبت کنم )
#دخترک #چانه #لرزانش را #جمع کرد… #بغضش را به #زحمت #قورت داد و #آرام گفت :
#خانوم … #مادرم #مریضه … #اما #بابام #گفته #آخر #ماه #بهش #حقوق میدن… #اونوقت میشه مامانم رو #بستری کنیم که دیگه از #گلوش #خون نیاد… #اونوقت میشه برای #خواهرم #شیر #خشک بخریم که شب تاصبح گریه نکنه… اونوقت…
اونوقت #قول داده اگه #پولی موند برای من هم یه #دفتر #بخره که من دفترهای #داداشم رو #پاک نکنم و #توش بنویسم…
اونوقت قول می دم مشقامو بنویسم…
معلم صندلیش را به سمت #تخته چرخاند و گفت : #بشین سارا…
و کاسه #اشک چشمش روی #گونه #خالی شد…

دست از سرش بردار تا برود!

قرار بود مسابقه هنرهای رزمی بزرگی بین رزمی‌کاران مدرسه‌های مختلف انجام شود و مدرسه شیوانا هم چند نفر را برای مسابقه معرفی کرده بود. دو نفر از شاگردان شیوانا به فینال رسیدند. یکی از آنها شب مسابقه به شدت بی‌تابی می‌کرد، اما رزمی‌کار دوم آرام و ساکت گوشه‌ای نشسته بود و دوستش را نگاه می‌کرد.

شیوانا دلیل بی‌قراری شاگرد مضطربش را پرسید. او گفت: "نمی‌دانم چرا ناگهان دلشوره‌ای وجودم را پر کرده است. احساس بی‌حوصلگی می‌کنم و دوست دارم همین الان مسابقه را رها کنم و به مدرسه برگردم. در مجموع می‌توانم بگویم احساس عذاب‌آوری است."

شیوانا از شاگرد دوم که آرام بود گفت: "تو چطور؟ آیا این احساس بی‌قراری به سراغ تو نیامد؟"

شاگرد آرام گفت: "چرا آمد! اتفاقا بسیار هم شدید و تکان‌دهنده بود، اما به این احساس بی‌موقع و مزاحم گفتم که فعلا وقت خودنمایی نیست. بعد از مسابقه روزها و هفته‌ها وقت دارم و او می‌تواند آن موقع به وجودم راه یابد و مرا در خود فرا گیرد. اما امشب و فردا که مسابقه دارم حق ندارد رخ بنماید و موجب افت کارآیی و توانمندی و درنتیجه شکستم شود. خیلی ساده به احساسم دیکته کردم که الان وقت جلوه‌گری نیست!"

شاگرد مضطرب با تعجب گفت: "مگر می‌شود آدم جلوی احساسش را بگیرد!؟ احساس دل‌شوره وقتی می‌آید هیچ جایی برای منطق و استدلال باز نمی‌کند. می‌آید و همه جا را پر می‌کند!؟"

شیوانا با تبسم گفت: "احساس به تنهایی از پس این همه کار برنمی‌آید. یک همدست می‌خواهد. همدستی که به تمام تاروپود وجود تو دسترسی داشته باشد و بتواند اجازه ورود به بعضی جاها را که فقط در اختیار توست، بدهد.آن همدست نفوذی کسی جز خود تو نیست. دست از همراهی با او بردار. خواهی دید مثل یک موج گذرا و مثل یک نسیم می‌آید و از تو عبور می‌کند و می‌رود. آن که وادارش می‌کند بماند و درونت را به آشوب بکشاند خود تو هستی. این دوست تو برعکس چنین اجازه‌ای را به هیچ احساس مزاحمی نمی‌دهد. برای همین هم آرام است و به احتمال زیاد فردا در مسابقه امتیاز بیشتری کسب می‌کند. بهتر است تو هم دست از نگهداری احساس مزاحم برداری و بگذاری پی کار خود برود. اگر خیلی دوستش داری به او بگو بعدها که فرصت بود و حضورش برایت مزاحمتی ایجاد نمی‌کرد بیاید و خودش را نشان بدهد. خواهی دید این احساس بد می‌رود و دیگر نمی‌آید.

ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺳﺮ ﮐﻼﺱ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺑﺨﺶ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ بوﺩﯾﻢ. ﺍﺳﺘﺎﺩﻩ (ﺯﻥ) ﺻﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﻘﺶ ﭘﺴﺮﯼ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﺎﺩ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻪ ,
ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻬﺶ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻼ ﺍﻭﻥ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﻡ!!! ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﻭﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ , ﺿﺎﯾﺲ !
ﺍﺳﺘﺎﺩ: ﻧﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺵ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯾﻢ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻧﺤﻮﻩ ﺑﯿﺎﻧﺖ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ
ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺣﺎﻻ ﮐﻞ ﮐﻼﺱ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻥ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﮕﻢ
ﺑﺘﺮﮐﻦ , ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺐ ﺯﻝ ﺯﺩﻡ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺎﺻﺪﺍﯼ ﻧﺎﺯﮎ ﮔﻔﺘﻢ : ﺷﻼﻡ، ﻣﻦ ﯾﻪ
ﺟﻮﺟﻮﯼ ﮐﻮﺷﻮﻟﻮﺍﻡ، ﻫﻮﺍ ﺷﺮﺩﻩ، ﺑﻒ ﻣﯿﺎﺩ، ﻣﯿﺰﺍﻟﯽ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟؟ (":
ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻼﺱ ﺗﺮﮐﯿﺪﺍ , ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﺻﺤﻨﺮﻭ
، ۵۰ ﺳﺎﻟﺸﻪ ﻃﺮﻑ!!!
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﺎﺷﻮﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ ,
ﺍﺳﺘﺎﺩﻣﻮﻥ ﻫﻢ ﺧﺪﺍﯾﯿﺶ ﺑﺎﺟﻨﺒﻪ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭ ﺑﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﺁﺩﻡ ﺑﺸﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ