خـدایـا !

من هـمانی هسـتم که وقت و بی وقت مزاحمت می شوم .

همانی که وقتی دلش می گیرد وبغضش می ترکد،می آیدسراغت

من همانی ام که همیشه دعاهای عجیب و غریب می کند .

و چشم هایش را می بندد و می گوید :

من این حرف ها سرم نمی شود! باید دعایم را مستجاب کنی!

همانی که گاهی لج می کند و گاهی خودش را برایت لوس می کند!

همانی که نمازهایش یکی در میان قضا می شود و کلی روزه نگرفته دارد !!

همانی که بعضی وقت ها پشت سـر مردم حرف می زند !

گاهی بدجنس می شود ، البته گاهی هم خودخواه !

حـالا یـادت آمـد مـن کـی هـستم ؟!معبود من !

ساليانيست مرا راهي صحراي پر از رنگ و فريب كرده اي

تا در آن سير كنم و تو را بيابم و با تو عاشقي و بندگي كنم .

آن وقت كه مرا فرستادي پاك و سبحان بودم

اما حال پر از رنگ دنيا شده ام.

آن روز خود به من گفتي تا هميشه كنار تو

هستم مرا فراموش نكن .اما امروز ياد همه هستم جز تو ..

خداي من !پشيمـانم حلالم كـن

ما در ایران پیتزا نداریم!

آیدین سیارسریع
************

بنیامین نتانیاهو در مصاحبه ای با بی بی سی گفت: «من فکر می کنم اگر ایرانی ها آزاد بودند شلوار جین می پوشیدند، به موسیقی غربی گوش می دادند و انتخاباتی آزاد داشتند.»

اولا ما ظهور این پدیده ی جدید در عرصه طنز و مطایبه را به همه طنزنویسان جهان تبریک عرض می کنیم.

ثانیا توجه شما را به گفتگوی یک هموطن خسته از نبود آزادی با نتانیاهو جلب می کنیم:
هموطن: هق هق هق (گریه می کند!)

بنیامین: چی شده عزیزم؟ کی اذیتت کرده؟

هموطن: چی بگم آقا! از کجاش بگم؟ اینا نمیذارن ما آزاد باشیم.

بنیامین: مثلا چیکار می کنن؟ (از جیبش کاغذ و قلم در می آورد)

هموطن: مثلا ما تاکسی نداریم. جلوی شتر وایمیستیم میگیم دربست. هر کی حرف از ماشین بزنه دو سال حبس میخوره.

بنیامین: اوه مای گاد.

هموطن: ما نمی تونیم پیتزا بخوریم! ایرانی ها اصلا نمی دونن پیتزا چی هست. الان خود من حتی نمی دونم پیتزا چیه، ولی دلم میخواد بخورم! اینجا آزادی نیست، پیتزا نیست.

بنیامین (رفته تو حس): خیلی تلخه ...
هموطن: امکان دسترسی به موسیقی غربی تو ایران وجود نداره. ما مجبوریم هر روز 2 ساعت نوار کاستِ امین الله رشیدی رو گوش کنیم.

بنیامین (قطره اشکی از گوشه چشمانش سرازیر می شود)

هموطن: آقای نتانیاهو! من دردم رو به کی بگم؟ ما تو ایران نمی تونیم آووکادو پرورش بدیم.

بنیامین: چرا؟

هموطن: چون آووکادو فقط تو مناطق استوایی به عمل میاد.

بنیامین: خب؟

هموطن: دیگه ظلم از این بیشتر؟
نیامین (منظور را متوجه نمی شود ولی صلاح را در این می بیند که موافقت کند): آهان ... واقعا ... دیگه راهی به جز گزینه نظامی واسه آدم می مونه نه والا ... نه بلا.

هموطن: زن ها تو ایران از هیچ حقی برخوردار نیستن. پوشش غالب زنان تو ایران کارتون یخچاله! کودکان هم وضعیت اسفباری دارن، پسرها تو هفت سالگی از خانواده جدا میشن و تا سی سالگی میرن سربازی و بعدش به قتل می رسن. دخترا هم تا بیست سالگی همینطوری بی دلیل کتک میخورن.
بنیامین: چه کاری از دست من برمیاد؟

هموطن: شما اگه میشه هفته ای یک بار این ظلم هایی که به ما روا میشه رو در قالب مصاحبه تلویزیونی به گوش جهانیان برسون تا همه بفهمن ما کجا زندگی می کنیم!

بنیامین: باشه!

*****************
توضیحات: لازم به ذکر است که هموطن ناراضی نفوذی ستون ما بود.
ادمه نظر اول

#معلم #عصبی #دفتر را #روی #میز #کوبید و #داد #زد : #سارا …

#دخترک #خودش را #جمع و #جور کرد، سرش را #پایین #انداخت و خودش را تا #جلوی میز #معلم #کشید و با #صدای #لرزان گفت : #بله #خانم ؟
معلم که از #عصبانیت #شقیقه هایش می زد، به چشمهای #سیاه و #مظلوم دخترک #خیره شد و داد زد: (#چند #بار #بگم مشقاتو #تمیز #بنویس و #دفترت رو #سیاه و #پاره نکن ؟ ها؟
#فردا #مادرت رو #میاری #مدرسه می خوام در #مورد بچه ی بی #انظباطش باهاش #صحبت کنم )
#دخترک #چانه #لرزانش را #جمع کرد… #بغضش را به #زحمت #قورت داد و #آرام گفت :
#خانوم … #مادرم #مریضه … #اما #بابام #گفته #آخر #ماه #بهش #حقوق میدن… #اونوقت میشه مامانم رو #بستری کنیم که دیگه از #گلوش #خون نیاد… #اونوقت میشه برای #خواهرم #شیر #خشک بخریم که شب تاصبح گریه نکنه… اونوقت…
اونوقت #قول داده اگه #پولی موند برای من هم یه #دفتر #بخره که من دفترهای #داداشم رو #پاک نکنم و #توش بنویسم…
اونوقت قول می دم مشقامو بنویسم…
معلم صندلیش را به سمت #تخته چرخاند و گفت : #بشین سارا…
و کاسه #اشک چشمش روی #گونه #خالی شد…

به عصب رسیـــــــده درد عشقـــــت،



ولی حیف....خراب است،




باید از بن کشیــــــد و انداختش دور.



مهم نیست...فقط گاهی جای خالی اش عذابت میدهد،




فراموش میکنی... فراموش میکنی........!!

ز کويت رفتم و الماس طاقت بر شکستم // برو با يار خود بنشين که من بارِ سفر بستم

که بعد رفتنم جانا هزار افسوس خواهي خورد/// فلاني يار خوبي بود و من ،قدرش ندانستم

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفردر آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ میبندید
برکمرهاتان کمربند،
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره،جامه تان بر تن؛
یک نفر در آب می‌خواند شما را... نیما یوشیج